موریانه‌ها مثل خانواده‌اند. بصورت گروهی در کنار هم زندگی می‌کنند و برای اینکه از شرشان خلاص شوید، باید همه‌ی آنها را با هم نابود کنید. این پیشنهاد مامور شرکت سمپاشی است که مشغول برآورد میزان آلودگی خانه است، مقدمه‌ای کنایه‌آمیز در فیلم جدید نویسنده و کارگردان ایرانی، کاظم ملایی به نام «گورکن». 

خانه متعلق به سوده شریف زادگان (ویشکا آسایش) است و روز پر مشغله‌ای را پیش رو دارد. سوده علاوه بر اینکه مشغول کسب و کار شخصی خود یعنی شیرینی‌پزی در خانه‌اش می‌باشد، باید برای مراسم ازدواج دومش آماده شود. پسرش ماتیار منتظر است که شوهر سابق سوده (حسن معجونی) به دنبالش بیاید، شب عید قربان است و تهران در شلوغی به سر می برد. روز می‌گذرد و می‌بینیم که سوده چقدر استادانه از پس کارها برمی‌آید تا اینکه کارگرش با او تماس می‌گیرد: ماتیار گم شده! یعنی بعد از خوردن ساندویچ در اغذیه فروشی کنار مدرسه‌اش، دیگر به آنجا برنگشته است. کمی بعد پیک موتوری، ویدیویی به دست سوده می‌رساند که نشان می‌دهد ماتیار ربوده شده و در انبار یک آشپزخانه‌ی صنعتی دست و پا و دهان بسته، گرفتار است. صدای دستکاری شده‌ی روی ویدیو خواستار ده عدد بیت کوین برای بازگرداندن ماتیار تا قبل از غروب است.

این نوع آدم ربایی برای ارز مجازی در سال های اخیر رواج زیادی پیدا کرده است و سوده نگران است که مبادا آدم ربایان بدانند پدری که اکنون با او بیگانه‌ست، تاجر ثروتمندی است. از آن هولناک‌تر: اینکه کار یکی از نزدیکان باشد.   

نام فیلم به پیشنهاد مامور شرکت سمپاشی مربوط می‌شود: یکی از پستانداران آموزش دیده‌اش را بیاورد تا موریانه‌ها را ریشه‌کن کند (به هر حال گورکن‌ها عاشق حشره هستند). اما این کلمه به سوده هم اشاره دارد که برای فراهم کردن پول به تکاپو می‌افتد، با هراس‌های گذشته‌اش روبرو می‌شود و از انگیزه‌ی جرم پرده برمی‌دارد. 

فیلم ملایی زمان‌بندی فوق العاده‌ای دارد و او داستانش را با تصاویری که از آینده خبر می‌دهند، لایه‌گذاری می‌کند: مردی با کلاه کاسکت سوار بر موتور که انگار دنبال سوده است، تَرَک‌های فزاینده‌ی دیوارهای خانه‌اش و دوربینی که مدام دور سوده می‌چرخد تا تَرَک‌های خود او را به نمایش بگذارد. 

ویشکا آسایش، که بیشتر به خاطر نقش‌های کمدی شناخته شده است، بسیار جذاب و متحیرکننده در نقش سوده ظاهر شده است. یک زن مستقل قوی که می‌تواند تحت فشار زیاد، آرامش خود را در همه حال حفظ کند. علی‌رغم اینکه پرده‌ی سوم، یعنی وقتی سوده متوجه می‌شود که چه اتفاقی افتاده است، همانند آن گورکنی که اطراف خانه را بو می‌کشد، تا حدودی نمایشی به نظر می‌رسد، اما چیزی از یک فیلم هیجان‌انگیز، هوشمندانه و نافذ که به طور جذابی ایران مدرن را به تصویر می‌کشد، کم نمی‌کند.